دنیای آسانسور در مسیر تعامل صریح و نقادانه با سندیکا

چندی پیش به اتفاق یکی از همکاران نشریه میهمان یک جلسه هم اندیشی با هیئت مدیره محترم سندیکا در محل این نهاد بودیم. طی این جلسه انتقاداتی نسبت به مندرجات این نشریه و عملکرد همکاران آن در جلسات پیشین شورای سیاستگذاری مطرح و پاسخهایی نیز ارائه شد که برای آگاهی از برخی جزییات این نقدها و جوابیه ها میتوان به این شماره نشریه و همچنین شماره اخیر نشریه آسانسور مراجعه کرد. با وجودیکه طی سالهای گذشته نشریه دنیای آسانسور بدون ارائه هیچگونه دیدگاه تحلیلی، صرفاً به انعکاس اخبار سندیکا پرداخته و تلاش داشته تا فقط به حوزه خبر رسانی و علمی بپردازد، اما شروع این تعامل نقادانه با سندیکا را که اگر از جانب طرفین بطور مستدل، منصفانه و با حسن نیت صورت پذیرد، مطمئناً باعث پیشرفت و برطرف شدن سوء تفاهمات خواهد شد باید به فال نیک گرفت. 

سندیکا را باید قدیمی ترین و فراگیرترین تشکل صنفی صنعت آسانسور دانست که متعاقب توسعه عظیم این صنعت طی سالهای پس از اتمام جنگ تحمیلی و با احساس مسئولیت و زحمات بی شائبه برخی از پیش کسوتان این صنعت پا به عرصه وجود گذاشت. در  بررسی عملکرد سندیکا و همچنین توجه به ظهور نهادهای دیگر نظیر شرکتهای بازرسی، موسسات آموزشی/ فرهنگی و نشریات طی سالهای گذشته، از دیدگاه اینجانب، نکاتی حاوی نقد به نظر میرسد که ذیلاً به برخی ازآنها اشاره میشود:

- در ماده 6 اساسنامه سندیکا، 17 مورد بعنوان هدف درج گردیده (تقریباً شامل هر موردی که ممکن است به ذهن برسد) که با توجه به محدودیت تعداد و زمان جلسات هیئت مدیره سندیکا از یک طرف و مشغله جاری اعضاء محترم هیئت مدیره که هر کدام از فعالین شناخته شده و با سابقه این صنعت هستند، برخی از این اهداف بسیار سنگین و تحقق ناپذیر و برخی بسیار کلی و آرمانی به نظر میرسند. یکی از تبعات مورد فوق الذکر این است که بطور مثال، صرفنظر از دستاوردهای سالهای اول سندیکا در رابطه با تدوین ضوابط طراحی و مونتاژ بعنوان سیستم اعتبار دهی شرکتهای فروشنده آسانسور و پیگیری و حمایت این نهاد از تدوین استاندارد ملی که با همت موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران و مشارکت بسیاری از نخبگان صنعت انجام گرفت تا کنون تقریباً شاهد برنامه ریزیهای چالش برانگیز و منظم سالیانه مقید به زمان و شامل اهداف کمی شده توسط سندیکا نبوده ایم.

- تجمع طیف وسیعی از شاغلین در صنعت آسانسور از قبیل شرکتها و نهادهای تولیدی، طراحی و مونتاژ، بازرگانی، بازرسی و همچنین آموزشی و با بنیه سازمانی متفاوت از شرکتهای چند نفره بسیار کوچک تا سازمانهای بسیار بزرگ با مسائل و مشکلات متفاوت و با منافع و علایق گوناگون و حتی متضاد زیر چتر یک نهاد واحد تقریباً امکان ناپذیر است. در این رابطه بطور مثال میتوان تاسیس یک نهاد دیگر تحت عنوان انجمن تولیدکنندگان قطعات آسانسور و یا عدم استقبال برخی از شرکتهای متوسط و بزرگ برای عضویت در سندیکا را واکنشی طبیعی به این نارسایی تلقی کرد.

- به نظر میرسد، فرآیند طبیعی گزینش اعضاء هیئت مدیره سندیکا طی یک جلسه رسمی مجمع عمومی و همچنین تشکیل جلسات مرتب هیئت مدیره این نهاد که مستلزم صرف انرژی و وقت پر ارزش همکارانمان در هیئت مدیره میباشد، سبب گردیده تا اعضاء محترم هیئت مدیره، فقط و فقط این نهاد را دارای مشروعیت و صلاحیت برای هر نوع عمل یا حتی اظهار نظری در رابطه با این صنعت تلقی کرده و هر نوع عمل خارج از این چهارچوب را تضعیف نهاد سندیکا تلقی کنند. بطور مثال اقدام جمعی از مهندسین شاغل در این صنعت در جهت تاسیس انجمن مهندسین آسانسور نه تنها با خوش بینی و استقبال سندیکا مواجه نشد، بلکه بدنبال اظهار نظرهای منفی سندیکا در رابطه با این اقدام، سندیکا تصمیم به ایجاد نهاد مشابهی با عنوان کانون مهندسین آسانسور گرفت.

در خاتمه، ضمن تقدیر از زحمات کلیه دست اندرکاران نهادهای مختلف صنفی آسانسور خصوصاً سندیکا محترم، امیدوارم که اظهارات فوق الذکر حمل بر تضعیف یا تخفیف جایگاه سندیکا و یا غفلت از اهمیت تلاش و همت موسسین و دست اندرکاران این نهاد نگردیده، بلکه باعث بهبود فضای تفاهم و همکاری و ارج نهادن به جایگاه دیگر نهادها و تقسیم کار بین آنها گردد.

عباس نیکو منظری