محمد تقوی

از تجربیات گذشته بیاموزیم

جهان امروز به دلیل گستردگی تنوع فعالیت و ایجاد شاخه های مختلف علمی و تخصصی دیگر به سبک سنتی و تفکرات حجره ای قابل اداره نبوده و لذا لازمه حضور و فعالیت در چنین محیط متنوعی برخورد علمی و تخصصی با مسائل و موضوعات مختلف بوده و این امر امکان پذیر نیست مگر با ایجاد تشکل ها و نهادهای تخصصی در حیطه های مربوطه و به همین دلیل است جوامعی که بیشتر از تشکل های حرفه ای و تخصصی بهره می برند به عنوان کشورهای توسعه یافته در جهان امروز شناخته می شوند.

صنعت آسانسور و پله برقی کشور ما نیز از این قاعده مستثنی نبوده و قریب به بیست سال قبل عده ای از دلسوزان و متولیان صنعت به دنبال ایجاد یک تشکل صنفی بودند تا از این طریق بتوانند ضمن ایجاد همبستگی و اتحاد شغلی، با برنامه ریزی و هماهنگی در جهت حمایت، پشتیبانی از منافع و مصالح عمومی اعضای صنعت نسبت به گسترش و بهبود فضای کسب و کار اقدام کنند و از این طریق بتوانند در مراکز قدرت و تصمیم گیری حضور موثر داشته باشند.

اتحاد و همدلی و اهمیت دادن به منافع مشترک سبب گردید تا در تاریخ 21/11/1378 اولین سندیکای صنایع آسانسور و پله برقی ایران تشکیل گردد و در ابتدا همه مجموعه های وابسته به صنعت شامل طراحان، سازندگان، تولیدکنندگان، فروشندگان و وارد کنندگان (بازرگانان) و شرکت های طراحی و مونتاژ آسانسور و پله برقی و به طور عام تمام فعالین صنعت را در برگیرد و در همان بدو شروع اهداف مهم و بزرگی را برای ادامه مسیر برای خود ترسیم نمودند که مهم ترین آنها عبارت بودند از:  تلاش در جهت تعیین و اجرای استاندارد ملی برای کلیه مراحل فروش، طراحی، ساخت و تولید آسانسور و  پله برقی و انواع قطعات آن و نیز نصب و راه اندازی، تعمیر و نگهداری و بهره برداری آسانسور و پله برقی.

حمایت از تولیدات ساخت داخل با تلاش برای ارتقا کیفیت محصولات داخلی، همچنین ارائه برنامه های لازم به منظور ارتقا دانش فنی و دستیابی به تکنولوژی آسانسور های پیشرفته.

ایجاد هماهنگی با کلیه دستگاه های اجرایی و قانونی دست اندرکار در صنعت ساختمان و ابنیه به منظور استفاده از آسانسور و پله برقی استاندارد.

ایجاد کمیته های تخصصی بازرسی کننده داخلی برای حصول اطمینان از رعایت اصول ایمنی و استاندارد جهت کلیه مراحل مربوط به فعالیت های صنعت آسانسور و پله برقی (کنترل عملکرد اعضا) با انگیزه تشریک مساعی با شرکت های مستقل بازرسی در چارچوب قانون.

تشکیل مراکز آموزشی و تحقیقات علمی و صنعتی، برگزاری سمینارهای تخصصی و همچنین حضور در سمینارهای مختلف جهانی و ترجمه و تالیف مقالات علمی و صنعتی مرتبط با صنعت آسانسور و پله برقی.

تشکیل و حضور در نمایشگاه های داخلی و خارجی مربوط به صنعت آسانسور و پله برقی.

تلاش در جهت داوری و حکمیت در حل و فصل اختلافات حقوقی مابین اعضا و نیز میان اعضا و سایر اشخاص حقیقی و حقوقی.

تشکیل شرکت های تعاونی به منظور جذب سرمایه . ارائه خدمات به اعضا در زمینه فعالیت های ساخت و تولید، طراحی و مهندسی، صادرات و واردات.

تشویق و ترغیب اعضا، به تشکل های صنعتی به صورت کنسرسیوم در ارتباط با انجام پروژه های بزرگ ملی و بین المللی.

ایجاد بانک اطلاعاتی در زمینه های مرتبط با اهداف و وظایف سندیکا و اطلاع رسانی از طریق ایجاد شبکه اطلاع رسانی و نشر کتب، مجلات و بروشورهای تخصصی.

تلاش برای ایجاد فضای مناسب جهت رقابت سالم و منصفانه و ایجاد فرصت های مناسب برای کلیه اعضا جهت ورود به بازارها.

به مرور زمان عوامل مختلفی که در ابتدا باعث اتحاد و همبستگی شده بود و منافع مشترک را در بر می گرفت اهمیت اصلی خود را از دست داد، چرا که دیگر سازندگان و تولیدکنندگان، وارد کنندگان و یا شرکت های طراحی و مونتاژ دارای منافع مشترک نبوده و چه بسا در مواقعی در تضاد و تقابل با یکدیگر قرار داشتند و از این رو تشکل های دیگری که محدوده کوچکتری را در بر می گرفت ولی از لحاظ فنی یا تخصصی با یکدیگر نزدیک تر بودند شروع به فعالیت کردند که از آن جمله می توان انجمن های صنفی و انجمن های مهندسی که هر روز به زیر مجموعه هریک از آنها اضافه می شود را نام برد و صد البته تعدد و تنوع تشکل های صنفی به هیچ عنوان منعی ندارد و اگر در سمت و سوی اهداف درست مجموعه و بالندگی صنعت خود باشند چه بسا بسیار ارزشمند و کارآمد خواهد بود ولی اگر باعث موازی کاری و تداخل در امور جاری یکدیگر شوند نه تنها موثر و مفید واقع نشده، بلکه سبب کندی و توقف بسیاری از امور مهم و جاری  می گردند و در اینجاست که خلا یک تشکل و مجموعه فراجناحی که از اختیارات قانونی بهره مند باشد حس می شد و شاید این سرآغازی بود برای اینکه خود اعضا و فعالین صنعت به دنبال تشکیل اتحادیه صنفی باشند.

از سوی دیگر از سال 1384 فشارهای قانونی در خصوص اینکه رسته آسانسور به عنوان یک واحد صنفی می بایستی دارای جواز کسب باشد و به علت خلا اتحادیه صنفی مستقل انجام آن به اتحادیه های همگن در شهرها و استان های مختلف سپرده می شد مورد قبول و استقبال اعضای صنعت به علت تخصصی بودن این حرفه و عدم اطلاع و آشنایی اتحادیه های همگن واقع نشد و در شهرها و استان های مختلف مشکلات متعددی برای فعالان این صنعت به وجود آورد.

در سال 1388 و در پی اعتراضات، مکاتبات و پیگیری های متعددی که به ویژه توسط هیأت مدیره سندیکای صنایع آسانسور و پله برقی انجام شد مدیرکل وقت اداره ماشین سازی و نیرو محرکه وزارت صنایع و معادن با پیشنهاد تشکیل اتحادیه مستقل آسانسور موافقت نمود ولی به دلایل مختلف از جمله کارشکنی تعداد معدودی از افرادی که از درون صنعت آسانسور در اتحادیه های همگن مشغول به فعالیت شده بودند و فقط آن صندلی و موقعیت را به منافع جمعی و سازمانی ترجیح  می دادند و از سوی دیگر مقاومت برخی از اتحادیه های همگن که صنعت جوان و تازه به دوران رسیده آسانسور و پله برقی را منبع کسب درآمد و پشتوانه ریالی بسیار خوبی برای تکامل و ارتقا اتحادیه خود می دانستند، به راحتی حاضر به همکاری و کمک در جهت استقلال این صنعت نوپا و تشکیل اتحادیه مستقل برای آن نبودند و لذا همه این عوامل در کنار هم سبب شد تشکیل اتحادیه کشوری تا سال 1397 به تعویق بیفتد و هم اکنون که با تلاش و پیگیری بسیاری از پیشکسوتان و فعالین صنعت و همکاری و همراهی بسیاری از نهادهای قانونی از جمله وزارت صنعت، معدن و تجارت ، اتاق اصناف، اعضای محترم کمیسیون های صنایع و اقتصادی مجلس شورای اسلامی و بسیاری از دلسوزان وزحمت کشان که در اینجا امکان آوردن نام تک تک آنها میسر نیست اتحادیه کشوری صنعت آسانسور، پله برقی و خدمات وابسته در تاریخ 3/11/1397 طی شماره 46382 به ثبت رسید که وظیفه ما را در جهت حمایت از آن دو چندان می کند، نه اینکه با پشت سر گذاشتن این همه موانع و مشکلات حالا که در مسیر استقلال و قطع وابستگی قرار گرفته عده معدودی به دنبال تخریب و انحلال آن باشند. اینکه تا چه حد حرف و استدلال های مطرح شده از سوی مخالفین صحیح است و اینکه نتیجه کار چه هست موضوع بحث من نخواهد بود بلکه در نظر دارم به عنوان یک فرد بی طرف که مدت بیست سال در کنار و همراه این صنعت بوده ام به این نکته مهم اشاره کنم که اعضای صنعت به مثابه اعضای یک خانواده هستند و هرچه ایراد و اشکال و اختلافات انعکاس کمتری به خارج از مجموعه داشته باشد آسیب پذیری و دخالت افراد متفرقه کمتر شده و جلوی سوء استفاده عده ای مغرض و نان به نرخ روز خور گرفته می شود.

 اینکه تشکیل اتحادیه مشکلاتی را به همراه داشته و یا بعضی از اعضا هیأت مدیره آن شرط لازم برای تصدی این مسئولیت مهم و خطیر را ندارند جزء موضوعات درون سازمانی است که می شود به مرور زمان و یا حتی در صورت لزوم به سرعت بخش هایی از آن را اصلاح کرد و تغییر داد لذا به جای اینکه انرژی و توان خود را برای سرکوب و حذف یکدیگر به کار گیریم با نگاه به تاریخچه بیست سال قبل صنعت که ایجاد یک تشکل صنفی قوی و دسترسی و حضور مقتدرانه به مراکز تصمیم گیری جزء ایده آل ها و آرزوی بسیاری از فعالین و دست اندرکاران آن بود، این دوران طلایی را ارج نهاده و به دنبال اصلاح و تقویت این مجموعه تازه به استقلال رسیده باشیم. هنوز فراموش نکرده ایم که به دلیل عدم انتقادپذیری و فقط به دلیل مخالفت با حضور یک نفر در شورای سیاست گذاری آنرا به تعطیلی کشانده و سالیان طولانی هزینه بسیاری را بابت این تصمیم غلط پرداخته ایم، پس بهتر است از گذشته درس بگیریم و به دور از تصمیمات احساسی و هیجانی به فکر منافع و مصالح صنعت خود باشیم که همواره نفاق و دو دستگی عامل تخریب و عقب ماندگی بوده و باید از آن پرهیز کرد.

به امید اتحاد، همدلی و همکاری روز افزون همه آحاد جامعه به ویژه اعضای این صنعت.